Thuiskomen

In de vallei die 's morgens schaduw droeg

van de pic du Canigou*

stond ons schutkleur nylon doek

gespannen af te wachten.

Ingesloten aan drie kanten

door steile leien wanden

tot de stier van de dag ervoor

opnieuw uit  het lager dal omhoog

zou stormen en -een machtig wachter

waardig- de ongenoden zou verjagen.

Wij hadden zijn loeien, dreigend draven

als enigen verdragen, schuilend in een abri*

tot hij, angstaanjagend weerkaatsend

eenmaal nog, zijn aftocht blies.

Maar nu gebeurde niets.

Nog geen waterloop of vogellied

liep vooruit, verried, wat op oogafstand

aan feest begonnen was.

Onhoorbaar tere hoeven in zacht gras

onwetend wij slapers

die door het kietelend ochtendlicht

zojuist ontwaakten en met een rits

ons tentje openmaakten.

Liggend, recht er tegenover

de slaap nog in de ogen

op slag getuigen, deelgenoten:

Voor ons graasden gemzen in een kring.

Tien kleintjes speelden onverstoorbaar

licht, beschermd, er middenin.

Wind was ons allen goed gezind.

We werden één met een oneindig

geborgen weten. Thuiskomen. Veilig.

*Pic de Canigou: +2785m hoogste berg van Catalonië, Franse Pyreneeën

*abri: onbewaakte hut of schuilplaats in de bergen.

gemzen: wilde berggeiten

>

<