Optocht van herinnering

Lucht beweegt van hoog naar laag.

Geleidelijk of dreigend.

Al is er een bergwand

voor ogen of op de tast

dan blijft tenminste

een verlangen naar de zege;

bedwongen hindernis.

Nu zie ik niets dan zwart

geen muur geen gat

ik val niet hang of sta

aan of op iets voelbaar

dieps en ongewis.

Lucht ijlt naar de schaarste.

Geluiden waaien aan.

Mompelende stappen op de drempel

van mijn horen. Binnensijpelende

roezemoes collage van geluid.

In de naderende karavaan

van chaos klinkt

een rusteloos solistenritme.

Zwart vibreert op de trillingen

blijkt een afgesloten ruim:

Het lawaai passeert marcheert

keert terug recht op me af.

M'n zweet ruikt penetrant

verbruikte lucht ik adem zwaar.

Wankeling. Oren knappen.

Lucht, verzadigd nu

draait giftig om het diepste punt

uit op een implosie.

Een knal.

Het vacuüm wordt opgevuld.

Verse ademteugen.

Ik heb weer beeld zie

de solist ontmoet mijn eigen ogen

doodsangst hangt nog in de hoeken.

Achter in de spiegel een stilleven:

Voorbijgetogen lijven.

Uitgewoonde optocht

van herinnering.

>

<